Pronto! I have a BPD

Czy uważam, że życie ze mną jest łatwe?

Hmm

Stanowczo nie.

Myślę, iż trzeba mieć na to naprawdę dużo odwagi i cierpliwości.  

Ale myślę też, że za ten trud potrafię się w 200% odwdzięczyć. Umiem to docenić, wiem na co mogę sobie pozwolić. Poza tym obcowanie ze mną na pewno nie jest nudne 😅

No bo wyobraźcie sobie takiego diabełka:

border + zaborczość + ciężki charakter po staruszkach

Ale za każdą słabością czy wadą, kryją się zalety, które tworzą moją osobowość. A ja staram się jak najbardziej je rozwijać i prawidłowo ukierunkowywać.

Imupsywność i nadmierna spontaniczność - kreatywność 

Nadwrażliwość - empatia 

I dużo więcej. Wszystko ma swoje złe i dobre strony 😊

Dzisiaj chcialabym opisać trochę kwestie związku a osamotnienia. Nie mylmy tego z samotnością - brakiem obecności ludzi wokół, innych osób, przynależności do grupy.
U mnie to wygląda tak, że kolokwialnie mówiąc, ładuje bateryjki poprzez bliskość, przytulanie. Zwykły spacer, obecność kogoś w domu czy chociażby siedzenie obok siebie nie daje mi tej satysfakcji, nie jestem w stanie się "nakarmić", zaspokoić tej potrzeby bycia.
To jeden z głównych wątków BPD (borderline personality disorder). Osamotnienie - pomimo obecności ludzi, poczucie samotności, odrębności od reszty.
Jak już mam kogoś w swoich sidłach, to najchętniej zamknęłabym tą osobe w piwnicy, przywiązała i miała tylko dla siebie ( to nie jest kwestia zaborczości 🤪 ).
Brzmi to może nie do końca normalnie, ale spokojnie, osoby bez bordera też czasem mają takie myśli, tylko nie zawsze o nich mówią 🤫😂